Διατί, λοιπόν, εναντίον της θελήσεως του Έθνους, εναντίον του ορθού λόγου να μην υποφέρωμεν να ελέγχωνται αι πράξεις μας δημοσίως; Και αν δικαίως, να σωφρονιζώμεθα και να θεατριζώμεθα, και αν αδίκως, να αποστομώνωμεν τους κατηγόρους μας και να θριαμβεύωμεν; Μήπως η δημοσιότης δεν είναι το κοπτερόν σπαθί των καταχρήσεων και της ιδιοτελείας οπού εκορυφώθησαν την σήμερον εις την Ελλάδα; Δεν είναι μόνον το σπαθί, οπού εξ αιτίας των περιστάσεων μένει σήμερον εις υπεράσπισιν του αδίκως πάσχοντος λαού μας; Το Έθνος μας, κύριοι, μας θέλει τέκνα του φωτός και ημείς γινόμεθα τέκνα του σκότους. Και πότε; Εις την ώραν της Εθνικής Συνελεύσεως, καθ’ ην τίποτε δεν πρέπει να μένη κρυπτόν, διά να γνωρίση ακριβώς το Έθνος τα συμφέροντά του και τας περιστάσεις και να οδηγηθή ασφαλώς εις τα πράγματα. Δι’ αυτούς λοιπόν τους λόγους διαμαρτύρομαι επισήμως και πανδήμως εναντίον της περί ης ο λόγος του Βουλευτικού αποφάσεως, ως αποφάσεως όχι εναντίον του συντάκτου, αλλ’ ως αναιρετικής της δημοσιότητος και επομένως ανατρεπτικής του Οργανικού Νόμου της Ελλάδος.
Απόσπασμα αναφοράς του Σπυρίδωνος Τρικούπη για την απόλυση του Θεόκλητου Φαρμακίδη από τη Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος, 2 Μαρτίου 1826
ΑΕΠ τ. 7, 452