O Άρειος Πάγος ιδρύθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1821 από τη Συνέλευση των Σαλώνων με έδρα την ίδια πόλη. Η ίδια συνέλευση ψήφισε και το καταστατικό κείμενο λειτουργίας του με τίτλο Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος. Η Νομική Διάταξις αποτέλεσε το πληρέστερο από τα τρία τοπικά πολιτεύματα που συντάχθηκαν κατά το πρώτο έτος της Επανάστασης και όριζε αναλυτικά τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, τις σχέσεις Αρείου Πάγου και Εθνικής Βουλής κ.λπ.

Ο Άρειος Πάγος απαρτιζόταν από δώδεκα μέλη με ετήσια θητεία, τα οποία εξελέγησαν από τη Συνέλευση των Σαλώνων: Ιωάννης Φίλωνος, Βασιλάκης Κάλκος, Ρήγας Παππά Κοντορήγας, Παναγιώτης Κονδύλης, Γεώργιος Αινιάν, Κωνσταντίνος Σακελίων, Ιωάννης Σκανδαλίδης, Άνθιμος Γαζής, Δρόσος Μανσόλας, Πανούσος Σαπουντζής, Ιωάννης Ειρηναίος και Κωνσταντίνος Ιωάννου.

Το Σώμα διακρινόταν σε δύο εξαμελή τμήματα, το δικανικό, με δικαστικές αρμοδιότητες, στο οποίο προήδρευε

ο επίσκοπος Νεόφυτος Ταλαντίου, και το πολιτικό, με διοικητικές αρμοδιότητες, στο οποίο προήδρευε ο Θεόδωρος Νέγρης. Παρότι αρχικά προβλεπόταν ότι η θητεία των δύο προέδρων θα διαρκούσε μόλις 52 ημέρες, προκειμένου όλα τα μέλη του Σώματος να ασκήσουν προεδρικά καθήκοντα εναλλασσόμενα κυκλικώς στη διάρκεια ενός έτους, η διάταξη δεν εφαρμόστηκε.

Οι εργασίες του Αρείου Πάγου συνεχίστηκαν έως την οριστική κατάργηση των τοπικών οργανισμών από τη Β΄ Εθνοσυνέλευση στις 30 Μαρτίου 1823.