Η Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας προέβη σε μία ουσιαστική πολιτειακή αλλαγή ψηφίζοντας το Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος (1.5.1827). Με το νέο σύνταγμα προσδιοριζόταν με σαφήνεια η διάκριση μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας: «Η νομοθετική εξουσία ανήκει ιδιαιτέρως εις το σώμα των αντιπροσώπων του λαού, το οποίον ονομάζεται Βουλή», ενώ η εκτελεστική ανατέθηκε στον Κυβερνήτη, ο οποίος είχε επταετή θητεία. Με το Πολιτικόν Σύνταγμα μεταβλήθηκαν οι πολιτειακές διευθετήσεις του Προσωρινού Πολιτεύματος και το προγενέστερο Βουλευτικό σώμα αντικαταστάθηκε από τη Βουλή. Οι εργασίες του Σώματος ξεκίνησαν στις 20 Ιουνίου 1827.

Τα μέλη της Βουλής χωρίζονταν σε διαρκείς επιτροπές, τις αρμοδιότητες των οποίων όριζε το Σώμα, ενώ κάθε βουλευτής είχε το δικαίωμα να προτείνει σχέδια νόμου. Σχετικά με την κύρωση των νόμων, ο Κυβερνήτης είχε μόνο το δικαίωμα άσκησης αναβλητικής

αρνησικυρίας (veto), ενώ αντίθετα η Βουλή μπορούσε να αρνηθεί πλήρως σχέδιο νόμου, το οποίο πρότεινε ο Κυβερνήτης.

Ο τρόπος ανάδειξης των βουλευτών δεν ορίστηκε από το Σύνταγμα, αλλά προβλέφθηκε η ψήφιση ειδικού εκλογικού νόμου. Η βουλευτική θητεία ήταν τριετής και το Σώμα θα ανανεωνόταν κατά το ένα τρίτο κάθε χρόνο. Τα μέλη απαγορευόταν να έχουν δεύτερη συνεχή θητεία, ενώ θεσπίστηκε το ασυμβίβαστο της ιδιότητας του βουλευτή με άλλο δημόσιο αξίωμα ή με τη συμμετοχή στη μίσθωση προσόδων.

Όσον αφορά τη λειτουργία του Σώματος υπήρξαν ορισμένες τροποποιήσεις σε σχέση με το Βουλευτικό· κυρίως προστέθηκε η δυνατότητα σύγκλησης έκτακτης συνεδρίασης κατόπιν σχετικού αιτήματος από τουλάχιστον είκοσι παρόντες βουλευτές, καθώς επίσης ορίστηκε πως ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος του Σώματος αναπληρώνονταν από τον γηραιότερο βουλευτή, όταν αυτοί απουσίαζαν.

Διαδικαστικά ζητήματα προσδιορίστηκαν περαιτέρω με την ψήφιση του κανονισμού "Τάξις των Συνεδριάσεων της Βουλής" (21.6.1827), σε αυτόν καθορίστηκαν οι αρμοδιότητες του προέδρου, οι υποχρεώσεις των βουλευτών και ακόμη ρυθμίστηκαν μία σειρά από ειδικότερα ζητήματα, όπως λ.χ. προβλέφθηκε ότι σχέδιο νόμου που είχε απορριφθεί από τη Βουλή μπορούσε να τεθεί εκ νέου προς συζήτηση μετά την παρέλευση ενός μήνα, ότι η ψηφοφορία ήταν κανονικά φανερή, αλλά κατόπιν αίτησης από τρεις βουλευτές μπορούσε να μετατραπεί σε μυστική, εφόσον συμφωνούσε το σώμα.

Η Βουλή αυτοδιαλύθηκε με τον Νόμο αρ. 58 στις 18 Ιανουαρίου 1828, αμέσως μετά την άφιξη στην επαναστατημένη χώρα του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.