Τ ο Σύνταγμα του 1844, όπως ψηφίστηκε από την Α΄ Εθνική Συνέλευση, ανέθετε τη νομοθετική εξουσία από κοινού στη Βουλή και τη Γερουσία που είχαν το δικαίωμα πρότασης σχεδίων νόμων, και επίσης στον βασιλιά που είχε το δικαίωμα της κύρωσής τους. Σχέδιο νόμου που είχε προηγουμένως απορριφθεί από έναν από τους τρεις φορείς της νομοθετικής εξουσίας, δεν μπορούσε να συζητηθεί εκ νέου στην ίδια βουλευτική περίοδο. Οι νόμοι αποκτούσαν ισχύ μετά την ψήφισή τους από τη Βουλή.

Η Βουλή απαρτιζόταν από εκλεγμένους βουλευτές με τριετή θητεία, ο αριθμός των οποίων δεν μπορούσε να είναι μικρότερος από ογδόντα.

Με βάση το Σύνταγμα, το δικαίωμα του εκλέγεσθαι είχαν οι Έλληνες πολίτες άνω των 30 ετών, μόνιμα εγκατεστημένοι στην Ελλάδα,

με «αστικά και πολιτικά δικαιώματα», ενώ θεσπίστηκε το ασυμβίβαστο της βουλευτικής ιδιότητας με εκείνη του γερουσιαστή.

Ο τρόπος εκλογής των βουλευτών προσδιορίστηκε με την ψήφιση από την Α΄ Εθνική Συνέλευση ειδικού εκλογικού νόμου στις 18 Μαρτίου 1844. Ο νόμος αναγνώριζε το δικαίωμα του εκλέγειν στους άρρενες άνω των 25 ετών που κατείχαν περιουσία στην εκλογική τους περιφέρεια ή ασκούσαν επάγγελμα σε αυτή και ακόμη ρύθμιζε μία σειρά από ζητήματα σχετικά με την εκλογιμότητα, τον τρόπο διεξαγωγής της εκλογικής διαδικασίας, την αναπλήρωση αποβιώσαντος ή παραιτηθέντος βουλευτή κ.λπ.

Οι εργασίες της Βουλής άρχιζαν την 1η Νοεμβρίου κάθε έτους, ενώ η βουλευτική σύνοδος δεν μπορούσε να έχει διάρκεια μικρότερη από δύο μήνες. Οι συνεδριάσεις της ήταν δημόσιες, αλλά κατόπιν αίτησης δέκα βουλευτών μπορούσαν να διεξαχθούν «κεκλεισμένων των θυρών», ενώ για τη συμπλήρωση απαρτίας έπρεπε να είναι παρόντα τα μισά μέλη της. Για τη ρύθμιση των εργασιών Σώματος ψηφίστηκε αρχικά, στις 9 Σεπτεμβρίου 1844, προσωρινός κανονισμός βάσει του προηγούμενου κανονισμού της Α΄ Εθνικής Συνέλευσης, και λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1845, ψηφίστηκε ο οριστικός κανονισμός της, ο οποίος ίσχυσε καθ’ όλη τη διάρκεια της οθωνικής βασιλείας.